Սամվել Բաբայանի թեման շարունակում է թեժ մնալ քաղաքական օրակարգում: Հետևելով նրա մասին կարծիք հայտնած իշխանության ներկայացուցիչների և Բաբայանի նախընտրած լրատվամիջոցներին տված հարցազրույցներին, մի բան գոնե առայժմ հայտնի է` Իշխանությունն այնքան էլ ոգևորված չէ նրա վերադարձով, իսկ Բաբայանը «գործում» է քոչարյանամետ քարոզչամեքենայի դաշտում:
Չնայած ԼՂՀ պաշտպանության նախկին նախարարը հստակ չի մատնանշում քաղաքական իր անելիքների մասին, բայց ակնհայտ է, որ նա հենց այնպես չի վերադարձել, առավել ևս, որ պատերազմական թեժ օրերն արդեն հետևում են: Հետահայաց գնահատականներն ո՞ւմ են հիմա պետք, եթե դրանք «դիտավորությամբ» չեն հնչեցվում` ոմանց ինչ-որ բան հասկացնելու նպատակով:
Արդյոք պատահակա՞ն էր, որ Սամվել Բաբայանի ակտիվության ֆոնին Ռոբերտ Քոչարյանի լռության ուխտն էլ խախտվեց: Այսօր նա խոսել է քառօրյա պատերազմի ու մի հարցով էլ կոռուպցիայի ու մենաշնորհի մասին: Բաբայան-Քոչարյան տեսակետների զուտ հռետորիկան շատ նման է: Երկուսն էլ գործող իշխանությանը քննադատում են, բայց ինչ-որ սահման պահում են, խոսում են հոռի երևույթներից, որոնք ժամանակին կարող էին մի «փայտիկով» վերացնել, սակայն չեն արել ու հիմա դրանում մեղադրում են գործող ղեկավարությանը:
Եվ ամենակարևորը. երկուսն էլ քննադատում են առանց հիմնական թիրախին` Սերժ Սարգսյանին մատնանշելու: Դժվար թե այսքան զուգադիպություններ լինեին, եթե այս զույգը համատեղ չգործեր: Այս մասին տարբեր կուլիսային խոսակցությունների ժամանակ հաստատում են նաև ՀՀԿ-ամերձ գործիչները: Ասել է, Քոչարյան-Բաբայան համագործակցությունը, թեև շատերի թերահավատությանը (հաշվի առնելով ժամանակին նրանց միջև եղած տարաձայնություններն ու հակասությունները), կայանո՞ւմ է: Այստեղ են ասել` քաղաքականության մեջ երբեք մի ասա երբեք:
Ռուզան ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ